Szkolenie diabła

    Odkąd zaczęłam chodzić do pracy i wracać z niej o 14:00 czy też 15:00 zaczęłam również oglądać telewizję. Normalnie zamykałam się w pokoju odosobniona z laptopem i moim światem, teraz jednak gdy przychodziłam brałam obiad i padałam na kanapie przed TV. Serial za serialem, program za programem i okazało się że na plus 2 o 18:00 leci program Cesara Millana. Oglądałam dzień w dzień, od poniedziałku do czwartku, aż doszłam do wniosku iż metody, które stosuje mogę wypróbować na Kajtku. Jak większość was zapewne wie, mam z nim problem z agresją – zdaniem Cesara Millana Kajtek znajduje się w czerwonej strefie. 

żeby nie było, on tutaj tylko je trawę

 

Próbowałam wielu rzeczy już od dawna, ale niestety nie bardzo to pomagało, teraz wiem iż prawdopodobnie w mniemaniu mojego psa to on rządzi moim domem, a ja jestem jego suką, która jest dba, ale tak naprawdę nie ma nic do gadania. Oglądając odcinki zauważyłam pewien schemat – mianowicie Cesar prawie zawsze zaczynał od spacerów. Twierdzi, że to on pomaga w ustaleniu hierarchii, to o wtedy tworzą się więzi. Nauczyłam się w miarę nad Rudym panować. Oczywiście nie przyszło to łatwo. Jego obrożę musiałam umieścić wysoko na szyi i prowadzić tak by cały czas szedł obok mnie. Nie powinien ciągnąć co niestety wciąż nam się zdarza mimo iż uczymy się od około 4 tygodni. Powiem wam nawet, że pierwszy dzień chodź ciężki bo Kajtuś się na początku trochę dusił i gdy szarżował serce się krajało, a ja musiałam reagować tak by wciąż pozostać asertywna i nie wykazać żadnej słabości, bo pies by to wykorzystał, był najlepszym spacerem. Drugi dzień też niezły, ale potem im później tym Kajtuś lepiej rozumiał, że ja chce go tak przez cały czas trzymać i to mu się nie spodobało. Próby złamania mnie nie przynosiły mu żadnych specjalnych efektów, ale nadal próbował i próbuje. Mimo to są też piękne chwile, że naprawdę chodzi pięknie przy nodze, a to właśnie cieszy.

Labek chyba Angus

   Teraz przychodzi wyeliminowanie agresji w stosunku do ludzi i zwierząt. Zaczęłam od tego iż nie unikałam ludzi wręcz przeciwnie gdy widziałam kogoś, samego czy z psem szłam specjalnie na wprost niego bo tylko tak mogłam go nauczyć, że szczekając zachowuje się nie właściwie. Tak też spotkaliśmy na drodze kilka psów. Starego znajomego labka i nowe kundelki.

  Na jednych reagował lepiej na innych gorzej, ale zgoła było lepiej niż wcześniej. Zaobserwowałam też, że trudniej mu się przekonać do zwierząt niż do ludzi. Co w sumie cieszy, bo psy rzadziej spotykamy. Już któryś raz z kolei udało nam się prawie bez żadnego mruknięcia minąć motor, a dzisiaj nawet bez zwracania na niego uwagi. Niestety naszą zmorą są rowery. Nie cierpi ich. Może on jechać daleko, ale jak zauważy i jeszcze jak rower zbliża się w naszą stronę, to Rudy jest jak szalony mustang, który został niespodzianie złapany na lasso i chce się wyswobodzić, tylko, że on by nie uciekł… Myślałam nawet, żeby spróbować, aby kuzyn pojeździł przed nim rowerem, tak wiecie poćwiczyć by zrozumiał, że rower to nic złego i skoro mija motor, który wydaje gorszy hałas, może też minąć rower, ale dochodzi kolejny problem. 

Zacznę od tego iż moja ciocia (mama kuzyna) chodzi codziennie ( w niedziele czy jak ma wolne dwa razy dziennie), na długie spacery ze swoimi psami. Suczką Pusią i jamnikiem Chapsem. Niestety Chaps to najgorsze czego Rudy nienawidzi. Ja jednak odebrałam to jako kolejną okazję do ćwiczenia opanowania, i zapytałam cioci czy mogę z nią chodzić jeżeli Kajtuś będzie w kagańcu. Zgodziła się.  Na początku wesoło nie było. Ale z czasem wydawało się, że jest coraz lepiej. Oczywiście warczały na siebie od czasu do czasu, a że Kajtuś jest większy i silniejszy to Chaps się go boi. I biedny jamniczek unikał go jak mógł. Chodził z tyłu z dala od niego. Po którymś spacerze było trochę lepiej. Chaps zobaczył, ze Kajtuś jest w kagańcu więc nic mu nie robi. Zaczęłam spuszczać Rudego ze smyczy. Warczenie nie znikło, ale było dość znikome. Rudy trzymał się na tyle blisko (przy nodze), że zawsze zdążyłam zareagować. 

Napomknę jeszcze, że Kajtuś reagował agresywnie nawet na ciocię, a teraz idzie bardzo grzecznie koło niej

Tutaj niestety Chaps biegł zbyt szybko

Ostatnio postanowiłam mu dać trochę więcej swobody i pozwolić mu pobiegać (wciąż w kagańcu) i to był błąd. Było za wcześnie, Rudy rzucił się na Chapsa, a ja jak zaklęta nie była pena jak reagować. Miał kaganiec więc wiedziałam, że go nie zagryzie co wzięło we mnie górę i postanowiłam im dać to załatwić między sobą, zwłaszcza iż widziałam, że jeżeli ja albo ciocia podchodzą to psy są jeszcze bardziej rozszalałe. 

 

Zostawiłam je. Kajtuś szybko dał spokój Chapsowi i przybiegł do mnie mimo iż go nie wołałam. Niestety atmosfera była koszmarnie napięta. Oba psy najeżone. Zacięcie na siebie warczały. Chaps się bał i chciał go odstraszyć, a Rudy, kurcze Rudy był sobą. Szybko go zapięłam. Ciocia chciała uspokoić Chapsia i wtedy zobaczyła krew na uchy psa. Okazało się, że Kkajtkowi udąło się otworzyć pysk (ma materiałowy kaganiec),na tyle by między zęby mogło wcisnąć się cienkie ucho. Nie było to nic bardzo poważnego, ale nieźle krwawiło. Stało się to w niedzielę, na porannym spacerze, kiedy poszliśmy na wieczorny Chaps z nami nie pobiegł. Wrócił się do domu. Dzisiaj po tym wszystkim ciocia nawet nas nie zawołała, że idzie. Nie dziwię się jej, ale przez to czuję, że nie powinnam nawet prosić kuzyna o taką przysługę pomocy z rowerem, bo najzwyczajniej w świecie ciocia będzie się bała o syna.

Wiecie co najbardziej mnie wkurza? Ja sama wiecznie te głupie błędy! Czuję, naprawdę czuję, że gdybym dostała jeszcze jedną szansę i wolną rękę, tak, że nikt by nie wtrącał się do tego jak to robię, mogła liczyć na pomoc (z rowerem i Chapsem) to by się udało, ale po tym co zaszło chyba mogę o tym zapomnieć i liczyć, że wystarczą Rudemu zwykłe spacery i napotkane czasem psy.

Wracając do Milana. Stosuje on dwie rzeczy, których zawsze używa. Pierwsza to dotyk. Gwałtowny, szybki i taki jakby ugryzienie dłonią. Na początku mi to nie wychodziło i nadal nie bardzo wychodzi. Udało się raz, gdy Kajtek był gotowy rzucić się na Chpsa, ale zauważyłam wtedy iż jest to bardzo niebezpieczna metoda.  Chodzi o to, że ,,ugryzłam” Kajtka gdy się tego nie spodziewał ( o to chodzi) i nie wiedział kto to zrobił, odwrócił się więc gwałtownie i chciał atakować, ale szybko kapnął się, że to ja i pierwszy raz zrozumiał, że ja też potrafię pokazać ,,żeby”, że nie wszystko toleruję, mimo to,  w życiu nie pozwolę komukolwiek tak go korygować, bo nie wiem jak by się to mogło skończyć. 

Druga to takie syczenie, jakby uciszanie. Próbowałam tego kilka razy, ale nie wiele, gdyż niestety na Kajtka działa to w inny sposób, a mianowicie – reaguje tak jakbym go szczuła. Szybko więc tego zaprzestałam i stosuję pstrykanie palcami. Wie, że oznacza to iż coś mi się nie podoba, gdyż w domu zawsze gdy wchodził na łóżko czy robił coś innego co mu nie wolno tak właśnie go …hmmm…jak to nazwać zmuszałam do posłuszeństwa? I tak kiedyś chciałam go uspokoić, ale zaczęłam za późno (ciężko trafić w ten właściwy moment) i zaczął już szczekać, przez co musiałam strzelać mu zaraz koło uszu. Niestety mama stwierdziła, że go biję, więc unikam tego, żeby ktoś obcy tez tak nie pomyślał, bo OCZYWIŚCIE go  NIE BIJE.

Tak więc marnie nam idzie, ale zawsze jakoś, mam nadzieje, że w ten miesiąc uda się coś zrobić bo jak potem wyjadę na studnia to mama będzie miała z nim bardzo ciężko. Nigdy z nim nie chodziła na spacery, zawsze byłam to ja, bo to był mój pies i mogłaby sobie z nim nie radzić, przez co musiałby być skazany na litość cioci, kuzyna czy też wujka, którzy niestety nie robili by tego tak często jak mama.

Jak znacie jakieś metody, albo macie jakieś porady to mówcie chętnie skorzystam.